ارزیابی میزان تاب‌‌آوری کالبدی سکونتگاه‌های روستایی از دیدگاه دهیاران مطالعۀ موردی: بخش مرکزی شهرستان مریوان

مقدمه: امروزه تاب‌آوری به عنوان رویکرد جدیدی در راستای مدیریت بحران‌‌ها و مخاطرات روستایی و کاهش آسیب‌پذیری، اصلی‌پذیرفته برای برنامه ریزان توسعه است. در میان ابعاد مختلف ساختار روستایی بعد کالبدی به دلیل تاثیری که در مدیریت مخاطرات روستایی دارند اهمیتی دو چندان دارد.  روش: پژوهش کاربردی حاضر به منظور سنجش سطح تاب‌آوری کالبدی نواحی روستایی بخش مرکزی شهرستان مریوان انجام شد. این پژوهش به لحاظ روش، توصیفی- تحلیلی می‌باشد جهت گردآوری داده‌‌ها در بخش نظری از منابع کتابخانه‌ای و در بخش میدانی از توزیع پرسشنامه در میان 50 نفر از دهیاران (نمونه‌گیری تصادفی) بهره گرفته شده است.                     یافته‌ها: تجزیه و تحلیل داده‌‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری t تک نمونه ای، رتبه ای فریدمن، تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون شفه و توکی نشان داد که سطح تاب‏آوری کالبدی روستاهای منطقه مورد مطالعه در 8 شاخص مورد بررسی در سطح رضایت بخش نمی‏باشد. از میان شاخص‌های تاب‌آوری کالبدی هم شاخص طراحی ساختمان‌‌ها دارای مطلوبترین و شاخص وضعیت مکان‌های عمومی و خدماتی دارای نامطلوبترین وضعیت می‌باشند. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌‌ها می توان نتیجه گرفت که در شاخص‌های مورد بررسی سطح تاب‌آوری کالبدی روستاها در سطح مناسبی قرار ندارد و تاب‌آوری کالبدی روستاها با میزان جمعیت و موقعیت طبیعی قرارگیری آنها قابل تبیین است.